Dag 22
Na een onrustige nacht door de warmte en de rammelende airco van een oude RV die naast ons staat, staan we op, ontbijten snel en gaan op pad naar Monument Valley.
Het is weer heet en we rijden door een landschap dat weer steeds meer op een woestijn gaat lijken. Na een tijdje rijden we Navajo Territory in. Dan moeten we in de buurt komen, want Monument Valley valt in het reservaat van de Navajo’s. Onderweg zien we al een paar grote, grillige rotsformaties. Eenmaal bij de ingang van Monument Valley valt het tegen wat de staat is van de “dirt road” waarlangs je de gekste/mooiste rotsen kunt zien. Niet alleen is de weg ongeplaveid en heel stoffig, maar ook steil en bochtig. Niet erg geschikt voor een RV. De Navajo’s organiseren tochten van 1 ½ en 2 ½ uur in pick-up trucks, waarbij de gasten achterin zitten. Niet erg aanlokkelijk met dat stof. Bovendien vragen ze er een wel zeer pittige prijs voor. We besluiten dat we genoeg van de rotsen hebben gezien, laten de Navajo’s geld verdienen aan de andere toeristen en zetten koers naar de South Rim van de Grand Canyon. Het is erg heet en drukkend. Al snel barst er een knetterend onweer los en begint het te gieten. Zijn wij even blij dat we niet in die open pick-up zitten!
Bij het visitor center hadden we gelezen dat het gebied voor de Navajo’s rond 1980 afgescheiden was van het reservaat van de Hopi’s, omdat die 2 stammen niet met elkaar overweg konden. Dat betekende de verhuizing van 1.000 Navajo’s en 100 Hopi’s. We komen langs het plaatsje Tuba City, waar we wat rondrijden op zoek naar een supermarkt (niet gevonden, wel tot vervelens toe de “arts and crafts” stalletjes van de Navajo’s; niets is geprijsd, maar er staan wel bordjes bij van 40% off. (Jaaa, dan moet je geen Nederlanders hebben natuurlijk). We zien dan hele wijken met lege, wat vervallen huizen, andere lege gebouwen; waarschijnlijk het gevolg van die splitsing. Bizar om te zien. Nou stellen die huizen van de Indianen toch niet zo veel voor. Soms zijn het letterlijk spaanplaten bouwseltjes. En van opruimen hebben die Navajo’s ook geen kaas gegeten, zodat het vaak een ongezellige bende is.
We rijden vrij laat het Grand Canyon park in en proberen tegen beter weten in nog een plekje op een campground daar te vinden. Op één plek hangt geen briefje waaruit blijkt dat het betaald en bezet is. Er staat wel een tentje. We gaan op de RV plek staan, maar de ranger heeft het in de gaten en is onverbiddelijk: op de plek mag óf een tent, óf een RV staan. De jongen van de tent neemt het nog voor ons op (hij is ook fout, want heeft nog niet betaald), maar het mag niet baten: we worden verwezen naar Tusayan, dat aan de andere kant buiten het park ligt. Marcel baalt, maar er zit niets anders op. Onderweg worden we nog wel getrakteerd op een rendier vlak langs de weg, die daar rustig staat te grazen. Prachtig, dat forse gewei, net fluweel. Er staan nog meer toeristen en ook 2 fotografen van National Geographic met enorme toeters van telelenzen. Ondanks dat blijft hij zeker 10 minuten onverstoorbaar grazen. Cadeautje!!
Gelukkig hebben ze bij Tusayan nog een plek voor ons, mooi in de schaduw van een flinke boom. Bovendien kunnen we pizza eten bij “We cook pizza and pasta”, want we hebben de puf niet meer om te koken.
Dag 22: afgelegde afstand: 315 miles (504 km), totaal 2877 miles (4603 km)
Dag 23
Vandaag worden we wakker van de geluiden van de helikopters en vliegtuigjes. Vlakbij deze campground is Grand Canyon Airport, van waaruit je vluchten over de Grand Canyon kunt maken. Lijkt me prachtig! Maar het gaat vanaf zo’n 150 dollar pp en dat loopt een beetje op met z’n viertjes. Kennelijk wordt er zoveel mogelijk rond zonsopgang gevlogen (lijkt me ook wel heel mooi), maar dat is iets minder comfortabel voor ons. Ach ja… en Marcel is ook nog moe van het vele rijden gisteren. We besluiten om maar even een rustige dag in te lassen. We rijden vroeg richting Desert View, om nog een poging te doen 1 nacht in het park zelf te overnachten. Omdat we zo vroeg zijn, hebben we nu keus te over. We hebben bovendien geluk: precies nadat we er in rijden, wordt de weg afgesloten omdat die opnieuw geasfalteerd wordt. Voorlopig kan er zo’n 2 uurtjes niemand in of uit.
’s Middags gaan we naar het Desert View visitor center. Er blijkt daar een wachttoren te staan van waaruit je prachtig uitzicht hebt op de Canyon. Binnen zijn veel indianenversieringen aangebracht (niet origineel oud, maar daarom niet minder mooi). De rest van de dag brengen we door met lezen, barbecueën en daarna een wandeling naar de rand van de Canyon om de zonsondergang te zien. Die is echt heel mooi. Als de zon onder is, blijft er nog een tijdje een oranjerode gloed boven de noordrand te zien. Heel mooi!
Dag 23: afgelegde afstand: 30 miles (48 km), totaal 2907 miles (4651 km)
Dag 24
Na een goede en rustige nacht op de meest oostelijk gelegen campground aan de oostkant, Desert View, gaan we richting het grote Visitor Center, om met de shuttle bus ook nog de andere kant van de Canyon te zien. Deze Zuidkant is duidelijk een stuk toeristischer. Er zijn 4 verschillende shuttle-lijnen (Amerikanen kunnen echt de kleinste stukjes al niet meer lopen) en alles is strak en formeel georganiseerd. Als wij met veel mensen staan te wachten voor de shuttlebus naar het uiterste westpuntje (Hermit’s Rest genaamd), neemt de chauffeur alleen de mensen mee die kunnen zitten, de rest moet wachten op de volgende bus. We tellen even hoeveel mensen er voor ons staan, gecombineerd met de frequentie van de bus (om de 15 minuten) en concluderen dat we dan 45 minuten zouden moeten wachten. Het lijkt Disneyland Parijs wel! De volgende halte zou volgens het kaartje 0,7 mijl (is 1,1 km) verder zijn. We zijn het snel eens: dat wordt lopen! Het blijkt wel redelijk te stijgen (dat stond niet op het kaartje), dus Lisa en Bas zijn zeer stellig: de rest gaat met de shuttle! O.K! Grappig is, dat kennelijk veel mensen ons voorbeeld zijn gevolgd. Als we bij de volgende halte zijn, zien we een heleboel mensen achter ons aan komen die ook bij de eerste halte stonden. In hun Amerikaanse tempo zijn ze wel te laat voor de bus. Tja..
Bij het eindpunt kun je rondlopen en een paar stukken van de Colorado zien. Het uitzicht loont wel!
Als we weer teruggaan, hebben we een vrouwelijke buschauffeur die ook wel comédienne had kunnen worden. Ze legt uit dat de regels heel streng zijn (bij begin- en eindpunt mogen alleen zoveel passagiers mee dat iedereen kan zitten, zodat tussendoor ook nog mensen kunnen worden opgepikt. Bovendien mag er geen bagage op de grond staan. En als een chauffeur wordt betrapt op het toestaan dat de regels worden overtreden, volgt er direct ontslag. Zij heeft deze baan al 6 jaar, dus kun je nagaan!).
Als we weer terug zijn bij de camper, zijn we wel klaar met de Grand Canyon. We gaan richting Flagstaff. We hebben gehoord dat je daar goed kan shoppen. Eens kijken of ons dat lukt. We hebben het adres van een KOA camping, die volgens de beschrijving mooi tussen de hoge dennenbomen zou moeten staan. Dat blijkt gelukkig te kloppen. Zonder adres en TomTom hadden we deze nooit gevonden, zo goed is ‘ie verstopt. Maar we staan er mooi en we gaan morgen eens kijken wat de shopping mall hier voorstelt.
Dag 24: afgelegde afstand: 105 miles (168 km), totaal 3012 miles (4819 km)
Dag 25
Vandaag beginnen we rustig aan: eerst lekker onbeperkt douchen onder de campground douche. Bij de vrouwen staat een grote groep “hispanics” (je schijnt ze geen Mexicanen te mogen noemen) uitgebreid toilet te maken. De airco draait en zij zetten de deur open. Als de zoveelste föhn wordt aangezet, slaan de stoppen door. Humor!
Na het ontbijt is het koersen op de uitgebreide shopping mall. Ze hebben daar o.a. een grote Vans winkel (uitleg: Vans zijn sneakers waarvan maar een klein deel van de collectie in Nederland te koop is). Zowel Lisa als Bas scoren een paar aparte Vans. Bovendien verkopen ze hier ook nog t-shirts met Vans logo. Ook leuk voor thuis. Nog wat leuke truitjes van American Eagle outfitters (ook bij ons niet te koop) en de kids zijn volledig in hun nopjes. We drinken hier koffie, waarbij we weer de verbaasde reactie krijgen als we alleen maar “small” porties bestellen (dan nog is het ongeveer de dubbele hoeveelheid van wat wij onder een kop koffie verstaan) met een “cup cake” erbij. Dat is een soort maxi muffin, versierd met een laag slagroom of chocolademousse met M&M’s, die bedoeld is voor 1 persoon, maar die wij met z’n viertjes opeten. Geen wonder dat veel Amerikanen buitensporig dik zijn!
Op weg naar Williams doen we eerst nog even historic Flagstaff aan. Dat ligt aan de route 66 (gesneden koek voor Dries) en is heel leuk. Er zitten allemaal aparte winkeltjes, een paar “kinki-achtige” kappers en er loopt heel veel alternatief publiek. In zijn geheel een heel leuke, relaxte sfeer.
In Williams vinden we die sfeer ook terug. Het stikt hier van de campgrounds, omdat dit ook een uitvalsbasis is voor de Grand Canyon. We komen terecht op een campground die naast de spoorbaan ligt waarop de Grand Canyon-trein rijdt. Een speciale trein die naar de South Rim rijdt. Deze trein rijdt een paar keer per dag en als hij over de spoorwegovergang gaat, fluit hij echt met zo’n geluid dat je kent uit de Western films. We zijn volledig in de stemming!
’s Avonds wordt hier een diner georganiseerd in de “corral”, met muziek erbij. Wij hadden al voorbereidingen voor onze maaltijd getroffen, maar gaan wel nog even het toetje daar halen. Het is heel gezellig, we worden ontvangen alsof we kind aan huis zijn. Veel mensen zingen mee, maar wij kennen die country&western liedjes niet. Maakt niet uit, alles mag, niets moet.
We hadden bij onze camper visite gekregen van een heel klein katje, dat waarschijnlijk niet meer dan een paar weken oud was, want hij liep nog een beetje wiebelig. Omdat hij bij het eten verschrikkelijk bedelde, had Lisa hem vlakbij de corral gezet. We zagen later al dat mensen zich over hem hadden ontfermd en liepen te redderen. Dat was precies de bedoeling!
Dag 25: afgelegde afstand: 51 miles (82 km), totaal 3063 miles (4901 km)
Dag 26
We worden vanochtend wakker en merken dat we onder de muggenbulten zitten. Hier zijn gemene muggen, die je niet hoort. Bas heeft ze wel gezien: hele lange poten en volgens hem ook een hele grote steekangel!. Je merkt het prikken zelf niet, maar wel het resultaat!
We gaan een stuk over de oude route 66 rijden. Hier is de Interstate 40 er voor in de plaats gekomen, wat meebracht dat een aantal plaatsjes aan de oude route 66 een zieltogend bestaan leiden. Sommigen hebben dit opgelost door romantisering van de oude route, veel humor en links naar de gouden oude tijd (jaren 50). Bijvoorbeeld Seligman. De winkeltjes met memorabilia halen de raarste stunten uit om aandacht te trekken: oude opgepimpte auto’s, winkels die volledig toegetakeld zijn met aangeklede etalagepoppen etc. Echte humor vind je bij Snow Cap, een snackbar. We halen daar koffie en krijgen doodserieus de vraag: yesterday’s or today’s? Een andere klant vraagt om een servetje en krijgt de vraag of ze recycled wil (al gebruikte) of nieuwe? Lisa en Bas drinken een cola en op de vraag of ze een rietje willen, wordt gevraagd en hele of kunstzinnige (gerafelde). Bas en Lisa willen een nieuwe, krijgen een handvol witte voorgehouden, terwijl gezegd wordt: “pick the colour you like”. En dat allemaal in een razend tempo en bloedserieus.
We rijden verder en komen langs Hackberry, waar een “general store” zit in een gebouw dat ook uit de jaren 30 stamt, met ook benzinepompen ervoor uit die tijd. Echt nostalgie! Er staat een mooie rode Chevrolet Corvette voor de deur en verder nog veel andere oude auto’s. We rijden ook nog langs andere plaatsjes die duidelijk zijn bezweken. Komisch dat bij motels en restaurants dan wel de vlag “open” wappert, terwijl de ramen overduidelijk dichtgetimmerd zijn.
We merken dat we richting Las Vegas rijden: de omgeving wordt weer woestijnachtig en de temperatuur idem dito. We zien een paar keer zo’n takkenbosje vooruit gewaaid worden.
Langs de route 66 loopt ook een stuk van de Santa Fé spoorlijn. We zien een paar keer een goederentrein . Op de trein zijn de containers op elkaar gestapeld en er is ook een deel waar opleggers voor vrachtwagens op staan. Een keer tel ik hoeveel containers één zo’n trein (met 4 locomotieven) trekt en ik kom op 133! In z’n totaliteit is zo’n trein wel 1 ½ km lang.
We rijden door naar Kingman en besluiten op een KOA camping te gaan staan. Er moet nog een wasje worden gedaan en we snakken naar een zwembad. De campground heeft bovenmatig veel service: we worden naar onze plaats begeleid en geholpen met de aansluitingen. De eerste keer zou dit wel handig zijn geweest, nu voelt het een beetje overdreven. Maar wel aardig bedoeld.
Het zwembad is heerlijk: groter dan alle andere tot nu toe en helemaal voor ons alleen. Zelfs Marcel gaat er in!
Dag 26: afgelegde afstand: 130 miles (208 km), totaal 3193 miles (5109 km)
Dag 27
Vanochtend staan we bijtijds op, zowel vanwege de hitte als vanwege het volle programma. Om te beginnen rijden we richting Chloride, een spookstadje waar nog wel wat mensen wonen (vooral artiesten). Als wij er aan komen is het nog voor 9 uur, alles ligt nog op één oor. Even rondlopen levert al snel het “oude centrum” op, restanten van een oude saloon, de oude jail en wat andere oude gebouwen. Juist het feit dat het verder uitgestorven is, versterkt de desolate indruk. Als we wegrijden, zien we dat er langzaam wat mensen uit de huisjes komen.We rijden verder naar de Hoover Dam, een indrukwekkende stuwdam vlakbij Las Vegas. We leren dat de aanleiding om de dam te bouwen was, het water van de Colorado wat gelijkmatiger en beheerster over het land te verdelen. Voor de dam kwamen regelmatig overstromingen en periodes van grote droogte voor. De bouw vond plaats in de tijd van de grote depressie (1931-1935) en er werd ook direct een waterkrachtcentrale in de dam gebouwd. We laten ons rondleiden door de schachten van de centrale en komen onder de indruk van de schaal van het project. Zeker voor die tijd was het gigantisch. (De Navajo Dam van 1959 die we onlangs zagen bij Page en die veel nieuwer is, was een stuk langer. Op het oog misschien iets minder hoog).
We zien ook de nieuwe brug, die nog niet is opengesteld voor het verkeer. Deze is bedoeld om de drukte van de Hoover Dam af te halen. Er zijn trouwens overdreven veel security checks. Voor we de dam op mogen rijden, wordt onze RV van buiten en van binnen gecheckt. Voor we de dam in mogen, hebben we net zo’n controle als op het vliegveld, met tassen door de X-ray en wij door een poortje heen. 11 september heeft de angst er goed ingebracht!
Na de Hoover Dam van binnen en buiten gezien te hebben, gaan we richting Las Vegas. We zoeken eerst een RV park op, om vervolgens door te stomen naar de Premium outlet. Marcel wil nog wat Levi’s broeken scoren. Hij heeft op internet gelezen dat deze hier echt heel goedkoop te krijgen zijn. En inderdaad: we lopen de outlet uit met 5 broeken, 3 blouses en 1 t-shirt voor de prijs waarvoor je in Nederland net 2 Levi’s broeken hebt. De rest van de outlet heeft veel te bieden, maar met die gekmakende hitte willen we terug naar de RV. We hebben gezamenlijk besloten daar te eten, vervolgens in het zwembad te plonzen en vannacht de airco eens aan te laten (ondanks de herrie). We zullen waarschijnlijk toch beter slapen dan de afgelopen nacht.
Dag 27: afgelegde afstand: 155 miles (248 km), totaal 3348 miles (5357 km)
Dag 28
We hebben rommelig geslapen: de hele nacht de airco aan geeft toch wel heel veel herrie. Maar uit wordt het toch ook wel weer verzengend heet. We beginnen de ochtend met inpakken van de koffers. Morgenochtend moeten we immers de RV inleveren. Lisa en Bas gaan zwemmen. Ze hebben hier een prachtig zwembad. Zo groot dat je echt baantjes kunt trekken. Nadat we klaar zijn met de koffers, duik ik er ook nog even in en douche daarna. In het zwembad vertelt een Amerikaan dat het deze dagen zo drukkend is door de hoge vochtigheidsgraad: 42% in plaats van de gebruikelijke 8 á 9%. Dat komt door het onweer in de Golf van Mexico waarvan Nevada een tik mee krijgt. O.k., het ligt dus niet alleen aan ons!
We verkassen naar een ander RV park, dat hoort bij een heel groot hotel/casino complex (Sam’s Town). Marcel heeft op internet gezien dat deze een shuttleservice heeft naar Fremont street, waar we nog steeds naar toe willen. Eerst bekijken we het casino complex nog (Gigantisch!) en maken we de RV nog schoon. We eten vroeg en nemen de shuttle van 6 uur naar Fremont street. Dit is de “oude” Strip. Hier ligt bijvoorbeeld de Golden Nugget. De sfeer is hier heel anders, bijna een beetje Amsterdams! We dachten Bas een beetje te laten spelen met de gokmachines van 1 pence, maar worden weggestuurd door een controleur. Alleen als je boven de 21 bent mag je aan de machines. Jongeren mogen alleen rondlopen, en zelfs niet stilstaan. Ook niet onder de hoede van een volwassene! Tja, die Amerikanen. Dacht ik dat wij Nederlanders betuttelend zijn. Maar waar we eigenlijk voor komen is de Fremont Experience, een gigantische lichtshow die geprojecteerd wordt op een koepel die de hele straat overdekt. We moeten wachten tot de zon helemaal is onder gegaan (hier 8 uur) en dan komt ‘ie. Alle andere lichten gaan uit, het verkeer wordt tegengehouden en op de muziek van DonMclean’s American Pie zien we een kwartier een hele mooie show. Geweldig, ook de hele sfeer: alle mensen die stilstaan en naar boven kijken.
Dag 29
Vanochtend op tijd op, alle dingen die we niet meenemen weggooien en naar Road Bear. Sam’s Town ligt er vlakbij, dus dat is handig. Nog even tanken, en we zijn er. Ze checken even snel of je de boel netjes hebt opgeleverd, en alles o.k. Nog wel wat extra miles afrekenen en het gebruikte propaangas. We worden eerder dan verwacht al naar ons hotel gebracht. Gelukkig kunnen we daar ook al een kamer krijgen. Het is wel een “smoking” room, maar door de airco ruik je daar niet zoveel van.Even lekker koffie drinken en dan nemen we de hotelshuttle naar de Strip, om nu de andere kant te bekijken. We hebben geleerd van de vorige keer en blijven nu zo veel mogelijk binnen in de grote hotelcomplexen. Ceasar’s Palace is gigantisch! Daar verbleekt Sam’s Town weer bij. Dit is ook ongekend luxe. Er is een shopping centre bij dat winkels van alle grote merken heeft (Dior, Valentino, Escada, Louis Vuiton, ga maar door). En grappig, een hele relaxte sfeer. Gewoon even naar binnen lopen om te snuffelen is prima. Even vriendelijk reageren op de standaard “ hello, how are you?” en je loopt vrij rond.Daarna in de Venetian, waar complete “kanalen” zijn aangelegd, waarin gondels varen met gondeliers die stukjes van opera’s zingen, bij voorkeur binnen waar het galmt. Geweldig, wat een kitsch, maar zo grappig! En ook hier een compleet winkelcentrum erbij.We lopen nog even naar de grote Fashion Show Mall, waar vrijwel alle Amerikaanse merken zijn vertegenwoordigd (maar ook Desigual sinds kort; die is hier trouwens duurder dan bij ons).Hierna zijn we moe en hebben er genoeg van. We besluiten bij McDonalds een simpel hamburgermenu te nemen en daarna de shuttle terug naar het hotel op te zoeken. Lekker allemaal douchen en slapen, zodat we morgen fris aan de reis kunnen beginnen.
Dag 30
De laatste dag van een fantastische vakantie waarin we veel hebben gezien. ’s ochtends op tijd opstaan en ons bij de receptie melden voor de shuttle naar het vliegveld. De terugreis verloopt soepel. Aangekomen op Schiphol bellen we de collega van Marcel die ons komt ophalen met de auto.