Dag 15
Als we wegrijden bij Little Rervoir Campground, worden we uitgezwaaid door de campground-beheerder, met het verzoek nog eens terug te komen. Dat lijkt me een goed idee, maar of dat lukt?
We rijden naar Bryce Canyon Park, ongeveer een uurtje rijden. Al voor we het park inrijden zien we prachtige rotsformaties in onwaarschijnlijk mooie kleurschakeringen van oranje tot geel en wit. Bryce staat bekend om z’n “hoodoo’s”. Dat zijn grote pilaren die in grillige vorm zijn geërodeerd.
Eenmaal in het park blijkt dat er een shuttlebus rondrijdt die je naar de belangrijkste uitzichtpunten brengt. Dan hoef je niet te hannesen met parkeren. Klinkt goed! We maken er gebruik van en hebben geen spijt. We gaan naar de verste uitkijkpunten en besluiten de rest morgen te doen. Bij het uitzichtpunt dat “Bryce Canyon” zien we echt wat het klassieke plaatje is: prachtige kleuren en grillig gevormde pilaren. Bovendien daaroverheen nog een prachtig vergezicht. Wauw!
Honger drijft ons weer naar onze RV. We zoeken een plaats op de campground vlakbij het park: Ruby’s Inn. We kunnen hier goed een paar wassen draaien, wat weer eens nodig is. Ze hebben hier ook gewoon moderne wasmachines en drogers.
We staan een beetje dicht bij de weg, maar verder is het een mooie plek. Bovendien dicht bij het kantoortje, wat zou betekenen dat Internet goed zou moeten werken.
Echter, nog voor we het eten kunnen gaan maken begint de lucht te betrekken en breekt er een hevig onweer los. Hagel, bliksem.. gelukkig zitten we binnen in onze RV! Wat minder fijn is, is dat dat de stroom daardoor uitvalt. De laptop en telefoon moesten hoognodig opgeladen worden, dat gaat nu even niet lukken. De gepofte aardappels uit de magnetron die op het menu stonden gaan ook niet lukken (Bas blij: we eten nu alleen salade, met als uitgebreid toetje pannenkoeken. Koken gaat nl. op gas).
Pas ’s nachts horen we dat de stroom weer aangaat, door het gezoem van de laptop.
Dag 15: afgelegde afstand: 122 miles (195 km), totaal 1999 miles (3198 km)
Dag 16
We staan vandaag bijtijds op om in de ochtend een mooie wandeling (hike) te maken. We hebben gelezen dat in juli en augustus veel onweer in de middag losbarst, zodat wordt aanbevolen niet in de middag buiten te zijn zonder goede beschutting in de buurt. We doen de Navajo loop trail, een wandeling die steil de vallei ingaat. We lopen helemaal onderaan, de hoodoo’s en zien goed de verschillende lagen gesteentes. Het is echt behoorlijk steil. Als we het laagste deel gehad hebben, begint de lucht te betrekken en horen we ook gedonder. Maar even stevig doorlopen. Als we boven zijn, begint het te regenen. Jammer, want we hadden gepland de rimtrail (een wandeling over de bovenste rand) ook nog voor een stuk te lopen. Maar met de donder en regen doen we dat maar niet.
Terug bij de RV besluiten we, de rest van Bryce Canyon uit te rijden, voor het deel dat de shuttle niet aandoet. Het laatste punt is heel hoog, 9115 feet (bijna 3000 meter). Vooral het verste uitkijkpunt is prachtig! Op de borden staat dat je bij helder weer tot New Mexico kunt kijken. Ik geloof het direct. Hier kijk je over de hoodoo’s uit over het land daarachter. Dat zijn nog hele hoge bergruggen (stairway to heaven wordt die toepasselijk genoemd). Prachtig, dit had ik niet graag gemist. Het is inmiddels weer droog geworden en er hangen nog wel wat wolken, maar die zijn vriendelijk wit.
We zijn allemaal moe; we doen nog een nacht op de campground van Ruby’s Inn en trekken morgen weer verder. Nog even besluiten waar we naar toe gaan, want we zijn afgeweken van de oorspronkelijk geplande route. Waarschijnlijk doen we eerst nog even Capitol Reef en gaan we daarna door naar Zion. De normale toegangsweg naar Zion wordt afgeraden, omdat daar werkzaamheden plaatsvinden, dus we moeten sowieso omrijden.
Dag 16: afgelegde afstand: 0 miles (0 km), totaal miles 1999 (3198 km)
Dag 17
Vandaag reizen van Bryce Canyon naar Zion national Park. In verband met wegwerkzaamheden rijden we niet via de Oostingang, maar via de Zuidingang. Dat levert een hele mooie tocht op, langs National Monument Cedar Breaks, Dat blijkt weer een flinke pas te zijn, dus de RV (en Marcel) moet weer zwoegen. We worden wel beloond: we zien 2 keer een hert (1 keer vlak voor onze auto langs) en we hebben uitzicht op een prachtig donkerblauw/groen meer. (foto’s hebben we niet, want de geheugenkaart bleek niet in het toestel te zitten). We zien ook een viertal grote vogels (waarschijnlijk arenden, moeilijk te herkennen) en eekhoorns (maar die vinden we al niet zo bijzonder meer). Als we aankomen in Zion park, blijken de 2 campgrounds in het park al vol te zitten. We wijken dus maar uit naar een commercieel park een mijl voor de ingang. Dat blijkt een erg goed verzorgd park te zijn, wat wel handig is, want het onweert en regent maar door. We zijn allemaal moe van de drukkende hitte die aan het onweer vooraf is gegaan.
Dag 17: afgelegde afstand: 139 miles (222 km), totaal 2138 miles (3421 km)
Dag 18
Vandaag gaan we proberen om op South Campground in Zion Park zelf te kunnen staan. We staan bijtijds op en rijden om 9 uur het park in. South campground is al dicht bij de ingang en ja hoor, plekken zat. We zoeken een plek uit die zoveel mogelijk schaduw heeft (volgens de weersverwachting die we gisteravond zagen in het Visitor Center wordt het vandaag heet, zo’n 38 graden Celsius). Vervolgens lopen we naar de shuttle bus om naar het beginpunt voor een mooie wandeling te gaan. Lisa heeft er niet zo heel veel zin in, dus we nemen de kortste en makkelijkste route: Lower Emerald trail, naar een waterval die in een groen meertje valt. Het is inderdaad een makkelijke wandeling, met een mooi resultaat: je kunt onder de waterval doorlopen en het is daar prachtig. Er vliegen ook bijzondere vlinders, hele grote, witte, gele en donkerbruine.
Als we weer terug zijn bij ons beginpunt nemen we een lunch: Lisa en Bas een hotdog en Marcel en ik samen een tuna sandwich. De porties hier zijn zo groot dat wij er samen mee doen. De hotdogs daarentegen zijn eigenlijk een beetje klein. Er is ook geen pijl op te trekken!
Hierna gaan we met de shuttle bus naar het eindpunt (Temple of Sinawava; je herkent de indianeninvloed aan de namen), waar we pootje baden in de koele rivier (het is al flink heet geworden). Er staat dan nog 1 korte wandeling op het programma, naar de Weeping Rock. Dat is een rotsformatie waaruit het water sijpelt. Dat is regenwater dat door het zandsteen wordt geabsorbeerd en langzaam door de stenen weer doorgelaten wordt. Het geeft een mooi effect, met planten die tegen het plafond van de overhangende stenen groeien.
Jammer genoeg hebben Lisa en Bas “er de kracht niet meer voor” en blijven beneden in de schaduw achter.
Al met al hebben wij het nu ook wel gehad en we gaan terug naar de camper. Ook daar is het heet. We zijn moe en suf, dus we houden maar even een siësta door een middag dutje te doen. Er komt langzaam wat meer wind, maar die brengt niet zoveel verkoeling. Om in stijl te blijven gaan we barbecuen. Wel hopen dat het niet gaat onweren, zoals gisteren!
Dag 18: afgelegde afstand: 2 miles (3 km), totaal 2140 miles (3424 km)
Dag 19
Rond een uur of zes begon het te rommelen, het kwam langzaam dichterbij en het werden echt donderende klappen en scherpe bliksemflitsen die ook keiharde regen meebrachten. Snel alle luiken en ramen dichtgedaan en na nog even kijken naar het onweer stonden we maar op.
We reden de vallei uit en eigenlijk verwachtte ik dat we dan snel in beter weer zouden rijden, maar dat duurde toch nog tot een uur of 12. We moesten omrijden omdat de Mt Carmel tunnel wegens werkzaamheden afgesloten is. We reden weer door een landschap met rode en grijze immense bergkammen, terwijl het dal waardoor we reden vrij groen was.
Op de kaart zag ik dat we langs National Monument Pipe Spring reden. We besloten te gaan kijken. Pipe Spring blijkt een nederzetting te zijn die de Mormonen rond 1870 hebben gesticht, rond een waterbron die daar was ontdekt. Daarmee werd wel de watervoorziening van de oorspronkelijke bewoners (de Pauite indianen) afgesneden. Die bevolking werd in die tijd dan ook gedecimeerd. Er werd goed weergegeven dat de Mormonen volledig overtuigd waren van hun eigen gelijk, want ze probeerden de Indianen te “civiliseren” en tot hun geloof te bekeren. Er was een hele grote cultuurkloof en uiteindelijk hebben de Pauite Indianen hier een reservaat gekregen (Kaibab plateau), maar niet nadat de oorspronkelijke vegetatie was vernield door overbegrazing van de kuddes melkkoeien die de Mormonen daar hadden gebracht. Al met al een wrang verhaal dus.
Een gids leidde ons rond in het fort dat de Mormonen daar hadden gesticht en dat nog in goede staat was. Grappig om te merken dat ze heel trots was dat alles bewaard was (it is so old…) terwijl dit voor ons eigenlijk hele recente geschiedenis is. Old??? Middeleeuwse kastelen, Griekse opgravingen, prehistorische grotten in Frankrijk zijn old! Dat hebben we maar niet gezegd, maar vriendelijk bedankt voor de goede uitleg.
Hierna reden we verder naar Kanab, waar veel western films zijn opgenomen. We staan hier op een hele mooie campground, die wordt gerund door Nederlanders. Een lekker zwembad, helemaal voor onszelf, spic en span douches (Lisa gleed wel uit; gelukkig kon ik haar nog opvangen) en een rustig plekje.
Morgen gaan we naar de North Rim van de Grand Canyon. Spannend of we daar een campground kunnen vinden. Marcel las op internet van een Fransman die een eind is gevallen in de Grand Canyon. Nu zien we de afgelopen dagen veel Fransen en die doen vaker nogal domme dingen om mooie foto’s te maken. Maken jullie je geen zorgen: wij doen voorzichtig!
Dag 19: afgelegde afstand: 85 miles (136 km), totaal 2225 miles (3560 km)
Dag 20
We rijden vroeg weg, richting de Noordkant van de Grand Canyon. We hopen dat we dan nog
terecht kunnen op de campground op de North Rim. Het is toch nog een aardig stukje rijden. Bij het eerste visitor center vragen we aan een ranger wat onze kansen zijn. Hij weet te melden dat de campground in principe vol is, maar vanwege de regen de laatste 3 dagen, zijn er wellicht wat annuleringen. Goedgemutst rijden we daarom het Grand Canyon park in. Er staat bij de ingang al een bordje “campground full”, maar we nemen de gok. Bij de ingang krijgen we onze handen volgedrukt met de gebruikelijke folders en informatie, aangevuld met de mededeling dat ze bezig zijn met “road construction” zodat we op vertraging moeten rekenen. O.k. We zien onderweg afgesloten parkeerterreinen (handig in het hoogseizoen), maar hebben één doel: de campground. Daar aangekomen staan er een paar Belgen voor ons die zeggen gereserveerd te hebben, de ranger heeft echter geen reservering staan en geeft ook aan dat er geen plek is. Tja, jammer. (wel stom van die Belgen; als je goed reserveert, krijg je een bevestiging en die moet je natuurlijk printen; hoe dom kun je zijn). Ik vroeg nog even aan de ranger of er geen cancellations zijn, maar nee. Hij legt wel vriendelijk uit waar we wel naar toe kunnen: DeMotte, ongeveer 18 mijl uit het park. Marcel heeft de pest in, maar we wisten natuurlijk dat de kans klein was.
Gelukkig is daar wel plek. En een hele aardige campground host, die ons vertelt wat we die middag nog kunnen doen: rijden naar 2 mooie uitzichtpunten. We moeten ons niet laten afschrikken door waarschuwingsborden dat de weg “narrow and winding” is, maar gewoon gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Op naar Point Imperial en Cape Royal. De weg is inderdaad wel smal, maar gelukkig vrij rustig. Echte haarspeldbochten, ruige en steile hellingen. Maar de uitzichtpunten zijn prachtig. Bij Point Imperial zitten we een beetje in de wolken, dreigende lucht en af en toe spetters. Dat geeft wel een extra effect aan het ruige karakter van de Canyon. Bij Cape Royal is het weer helemaal opgeklaard. Daar kunnen we nog een korte wandeling maken om de Canyon van verschillende kanten te zien. Onze hele dag is weer goed!
Dag 20: afgelegde afstand: 179 miles (286 km), totaal 2404 miles (3846 km)
Dag 21
Vandaag staat een wandeling over een stuk van de Kaibab Trail op het programma, dus we staan vroeg op. Het is vandaag stralend weer, dus het zal warm worden. Deze trail leidt helemaal naar de bodem van de Canyon, tot aan de Colorado rivier. Als je naar het eindpunt loopt, is het ongeveer 8 uur naar beneden, en minstens 2 dagen naar boven. Dat doen we dus maar niet; we lopen een stuk. Het pad wordt ook gebruikt door muilezels en dat is goed te ruiken. Onderweg komen we 3 groepen tegen die alweer omhoog gaan. Lisa is direct in de stemming: waarom in godsnaam lopen als het ook op een muilezel kan? Tja, omdat ik dat gehobbel op zo’n, beest op steile paadjes niet zo zie zitten (bovendien blijkt later dat het ook belachelijk duur is: 40 dollar voor een uurtje, 70 voor een halve dag en dat alleen om stapvoets over een bergpad te gaan). Ik zie in 1 groep een vrouw zich met witte knokkels aan het zadel vasthouden, voor mij zeer herkenbaar. Laat mij maar lopen! Lisa denkt daar anders over, dus na ruim een uur dalen en 1 mooi uitzichtpunt, besloten we maar weer terug te gaan.
Hierna rijden we naar het visitor center aan het puntje van de North Rim. Wegens Road Construction daar hebben we wat problemen met parkeren en een ranger wil ons wegsturen, maar na wat protest van mij helpt hij ons manoeuvreren in een mooie plek. We drinken koffie en lopen daarna het pad af naar Bright Angel Point. Voor mij met mijn hoogtevrees een beetje eng, want je loopt dan een stukje over een richel met aan beide kanten afgrond. Brrr.. Het deed me denken aan het loopbruggetje tussen de twee torens van de Sagrada Familia. Ogen richten op het pad, verstand op nul en blijven focussen. Het resultaat is het waard: je kunt helemaal rondom kijken, diverse tussenliggende richels zien tussen ons en de South Rim, en de uitgesleten groeven. Het is bijna niet te vatten hoe diep deze kloof is (de camphost noemde het “just a big ditch”, de grapjas!).
Hierna rijden we moe maar voldaan terug naar de campground waar Marcel en Bas zich toeleggen op het maken van een mooi kampvuur (daar zijn hier speciaal veilige ijzeren vuurplaatsen voor). Gisteren was het daarvoor te vochtig, nu gaat dat prima. We gaan barbecuen en lekker op tijd naar bed met een extra dekbed voor de kou. Morgen willen we weer vroeg verder, richting Lake Powell. Het plan is weer om de kids door te laten slapen op ons bed terwijl wij alvast gaan rijden. Dat zien ze wel zitten!
Dag 21: afgelegde afstand: 36 miles (58 km), totaal 2440 miles (3904 km)