Dag 11: maandag 2 juli 2018
Na een rommelige nacht (met alles dicht wordt het toch benauwd, en hoe ze het doen weet ik niet, maar er is toch nog minstens 1 mug binnen weten te komen) staan we vroeg op. We rijden om 8 uur weg met als doel Alta.
We rijden een stuk door Finland en zien hier de vegetatie veranderen: de bomen worden steeds kleiner en er zijn een paar stukken die toendra-achtig aandoen: alleen kort mos, afgewisseld met moeras-achtige kleine meertjes. Echte toendra kan het niet zijn, want dat komt alleen voor bij permafrost: de diepere aardlagen blijven dan altijd bevroren. En bij ons wijst de thermometer in de auto op een gegeven moment 24,5 graad Celsius aan! De weg is opmerkelijk rustig. Hele stukken komen we geen tegenligger tegen op deze riksvei 93. Hilarisch is dan ook de stem uit de navigatie die waarschuwt voor problemen wegens de verkeersdrukte!
We komen door Kautokeino, met het idee om daar nog naar een zilversmid te gaan die in de Lonely Planet staat. Maar we moeten daarvoor van de hoofdweg af en vertrouwen niet dat we met de caravan onszelf niet klemrijden. Door dus naar Alta, waar we iets na 12 uur aankomen. We installeren de caravan op een mooie, kleine camping, Solvang camping, langs het fjord, en gaan op stap voor het Alta Museum. Daar is van alles te zien en leren over de omgeving. Het allerbelangrijkst zijn de tekeningen op de rotsen van de fjord, die tussen 2000 en 6000 jaar oud zijn. Vanwege hun belang, en vanwege de prachtige kust op zich, is dit gebied opgenomen in de Unesco Wereld erfgoed lijst. De tekening zijn “ingekrast” in de rotsen. Een deel van de tekeningen zijn met verf ingevuld om ze goed zichtbaar te maken en een ander deel niet. Die laatste moet je zien door goed op het reliëf te letten. Omdat het vandaag zo’n prachtig heldere dag is, krijgen we te horen dat we ontzettend boffen, omdat de tekeningen nu goed zichtbaar zijn. En inderdaad, met even zoeken naar de juiste lichtinval zijn ze goed te onderscheiden. De betekenis van een aantal tekeningen is (nog) niet vastgesteld. Het grootste deel gaat over de jacht en de verhouding tot de dieren. Beren werden als “heilig” beschouwd, omdat men dacht dat ze contact konden maken met de verschillende werelden waarin de shamanen geloofden en die zie je dan ook in minder realistische voorstellingen, terwijl de rendieren duidelijk op jachttaferelen zijn afgebeeld. Er zijn echt een flink aantal rotsen met een heleboel tekeningen. Het is heel bijzonder! En dan hebben we het nog niet over de omgeving: Dit Altafjord is omringd door hoge bergwanden waar bovenop nog sneeuw ligt. Om stil van te worden.
Gereden km’s: 272 km.
Dag 12: dinsdag 3 juli 2018
Als we wakker worden en de rollo’s voor de dakluiken open schuiven, zien we weer een vrolijk zonnetje en een heldere lucht. Na een ontbijtje in de zon met uitzicht op het fjord, doen we boodschappen waarmee we de eerste 4 dagen self-supporting zijn. We gaan rijden en houden voorlopig als einddoel Repvåg aan, waar op de kaart staat aangegeven dat er een camping is. We rijden door wisselend landschap: een deel is geheel boomloos, met een bodem bedekt door verschillende soorten mos, dan hebben we weer stukken met kleine, kronkelige berkjes die nauwelijks bladeren hebben, en ook weer stukken die flinke bomen hebben. Gaandeweg varieert ook de temperatuur van 22 graden bij het begin, naar 7 graden Celsius. De weg is heel rustig: nauwelijks vrachtwagens, wel af en toe fietsers en ook andere auto’s met caravans en vooral campers. En we zien meerdere keren rendieren. Tot 2 keer toe lopen ze onverstoorbaar over de weg.
Als we aankomen op de camping in Repvåg, blijkt die in een uithoek te liggen, pal op de winderige kust, zonder enige beschutting. We besluiten door te rijden en vandaag al door de Noordkaaptunnel te gaan. We zoeken de camping in Honnigsvåg op. Die Noordkaaptunnel blijkt nog wat spanning op te leveren: hij is behoorlijk steil naar beneden voor het eerste deel en de auto geeft de melding: check de koelvloeistof. Uhhh… beetje lastig in zo’n tunnel. Er zijn kleine sos-inhammen, maar daar past onze combinatie niet in. Maar voorzichtig en heel rustig doorrijden dus. Gelukkig halen we het de volledige 6,8 km tunnel en direct na de tunnel stoppen we om de motor af te laten koelen. Daarna rijden we weer door naar Honnigsvåg, dat een heel aardig plaatsje blijkt te zijn. We tanken daar en duiken nog even een supermarkt in voor vers brood. 
Blijkt die toch een geweldig assortiment te hebben! Dat hadden we hier zo dicht bij de Noordkaap niet verwacht. Waarschijnlijk komt dit door de hordes toeristen die hier komen: hier meert niet alleen de Hurtigruten aan, maar ook meerdere cruiseschepen die naar de Noordkaap varen. Als we aankomen op de camping in Honnigsvåg blijkt de grote mistbank die we steeds op zee zagen hangen, het land op te zijn gekomen. Het voelt nu goed koud aan en het uitzicht is weg. Hopen dat het morgen beter is ! We overnachten op Nordkapp camping.
Gereden km’s: 207 km
Dag 13: woensdag 4 juli 2018
Vandaag wordt de dag: we rijden door naar de Noordkaap! De mist lijkt wat te zijn weggetrokken, dus vol goede moed vertrekken we. Een andere Nederlandse campinggast wenst ons geluk: zij hadden er 2 dagen gestaan en 2 dagen alleen maar mist gehad. Ik antwoord dat we voorlopig nog even hoop houden: volgens de weersverwachting zou het vooral donderdag beter moeten worden. De weg er naar toe is behoorlijk bergachtig en smal. We zien veel fietsers (1 tandem) en ook wandelaars. Erg bijzonder! Wat wel vervelend is, is dat de mist alleen maar dikker wordt. Dat voorspelt niet veel goeds. De temperatuur zakt naar 4 graden Celsius… Eenmaal aangekomen, besluiten we toch maar om entree voor 2 dagen te kopen, met alle hoop op die donderdag gevestigd. Met het rijden in die mist ben ik wel volledig overtuigd dat het Knivskjellodden-project (lees hieronder) met zulk weer niet uitgevoerd gaat worden. Als we er zijn, installeren we eerst de caravan op het parkeerterrein. Het is opvallend rustig. In de reisgidsen stond dat het in de zomer stampend druk kan zijn hier. Nou, vandaag is er een handjevol mensen. We lopen naar de globe, maken een paar foto’s en staren in de mist. Het is echt waterkoud! Binnen kijken we naar een film over de Noordkaap, zodat we weten hoe die er in andere/betere weersomstandigheden ook uit kan zien. Dan de souvenirshop in en vervolgens maar weer terug naar de caravan. Gelukkig hebben we genoeg boeken mee. Er staat regelmatig een enorme rij bussen geparkeerd, waar hordes mensen uit komen. Voor een deel zijn dat mensen die een dagtrip naar de Noordkaap maken, voor een ander deel mensen die met een cruiseschip in Honnigsvåg aanmeren en van daaruit met bussen naar de Noordkaap worden gereden om daar een uurtje rond te kunnen kijken en dan weer terug te gaan naar hun cruiseschip. Een hele logistieke operatie!
Even een stukje uitleg: de Noordkaap is niet echt het meest Noordelijke puntje van Europa, dat is de landtong die er net naast ligt (Knivskjellodden). Daar kun je alleen te voet komen, wat een wandeling van 9 km heen en ook weer 9 km terug vergt. Er is niet echt een pad, de route is aangegeven met steenmannetjes (stapeltjes stenen). In de mist ben je dus zo de weg kwijt. Er zou wel een klein wondertje moeten gebeuren, wil dat morgen nog lukken. We houden de weersverwachting in de gaten!
Gereden km’s: 28 km
Dag 14: donderdag 5 juli 2018
We hebben goed geslapen. ‘s Nachts is er nog veel leven op de parkeerplaats, maar rond een uur of 2 wordt het stil. We worden dan af en toe nog wakker van een gierende wind die de caravan laat schudden. Als we wakker worden om half 8 is de mist er niet minder om geworden. De wind is kennelijk niet genoeg om hem weg te blazen. Na ons ontbijt lopen we nog maar eens door de gierende wind naar de North Cape Hall. Het zicht is nog steeds minimaal. Volgens de weersverwachting zou het tussen 12 en 14 uur op moeten klaren. We wachten dat nog af, maar zien geen verbetering. Het koukleumen zat, besluiten we de Noordkaap te laten voor wat ie is, en terug naar Alta te gaan rijden. Het eerste stuk is nog lastig door de dichte mist, maar zodra we wat verder uit de kust komen, lost die op. De Noordkaaptunnel levert deze keer gelukkig geen problemen op en rond half 6 draaien we weer de camping bij Alta op. Het is inmiddels weer 14 graden geworden, een stuk aangenamer dus!
Gereden: 228 km
Dag 15: vrijdag 6 juli 2018
Toen we gisteravond naar de weersverwachting keken, bleek dat er plotseling voor vrijdag helder zicht werd verwacht op de Noordkaap. Balen! Na wat heen en weer gepraat, besloten we toch maar de gok te nemen en terug te rijden. Gok, want de Noordkaap is een gemeente, en de verwachting betreft het hele grondgebied van die gemeente. Met de eerste keer er naar toe rijden was de verwachting ook redelijk goed, maar reden we de laatste 1500 meter ineens in een steeds dikkere mist. De tocht er heen is op zich al de moeite waard. We zien allerlei dingen die we eerder niet gezien hebben. Zonder caravan rijdt het ook een stuk makkelijker. Pas nu, met helder zicht, zien we hoe smal, steil en kronkelig de weg op het laatste stuk is. Bijna niet voor te stellen dat we dat ook met de caravan hebben gedaan! Ook de temperatuur is aangenaam: 19 graden, zonder wind, heel goed uit te houden. We mogen het terrein op met een “parkeerverlenging” voor 24 uur. Dat betekent ongeveer 20 euro in plaats van ruim 55 euro. En ja, we kunnen nu de zee zien, we kunnen de klif zien, ook Knivskjellodden (nog net iets noordelijker dan de Noordkaap) kunnen we zijn tong zien uitsteken tegen de Noordkaap.
We zorgen dat we alles zien wat er te zien valt, ieder monument, de kaap vanuit verschillende hoeken etc. Na een paar uur rijden we terug. We zien alweer wolken aan de lucht komen. De parkeerplaats bij Knivskjellodden staat nu vol: er zijn dus veel mensen die nu de wandeling maken. Voor ons wordt de tijd te krap en bovendien vertrouwen we het weer niet: de wolken beginnen alweer donker te worden. Maar we hebben in ieder geval de kaap nu echt gezien. Met een tevreden gevoel rijden we weer terug naar Alta, Solvang camping.
Gereden km’s: 464 km
Dag 16: zaterdag 7 juli 2018
Omdat we gisteren veel gezeten hebben, hebben we wel zin in een wandeling. In de Lannoo reisgids staat dat hier de diepste kloof van Europa zou moeten zijn: de Sautso-Alta canyon. Die zou te zien zijn door eerst naar een gehuchtje te rijden op ongeveer 28 km afstand van de stad Alta en dan nog een wandeling te maken. We gaan op pad en vinden de weg naar het gehucht. De weg wordt gaandeweg steeds smaller en verandert op een gegeven moment in een grindpad, waar staat aangegeven dat dit voor gemotoriseerd vervoer verboden is. Er is ook een parkeerplaatsje bij. Indachtig de paden bij bezienswaardigheden in Frankrijk etc., verwachten wij een informatiebord en pijlen of markeringen die aangeven welk pad te wandelen om bij de kloof te komen. Niets te vinden. We lopen nog een stuk het pad op, slaan op een gegeven moment een bospad in dat in de richting van de rivier zou moeten liggen, maar stranden omdat het pad ophoudt. Het stikt er bovendien van de muggen en het begint te regenen. Tja, geen van beiden zijn we padvinder geweest en dat blijkt op dit soort momenten… We besluiten de kloof te laten voor wat ie is, terug te gaan naar de caravan en onze vervolgweg op te pakken. Het regent inmiddels lekker door, dus de rest van de middag is geen straf om een stuk te rijden. We rijden langs de Noordelijke fjorden, we zien aan de overkant bergen met sneeuwvelden er op, hele hoge watervallen, strakke waterspiegels en kleine gehuchtjes met mooie houten huizen, omringd door velden vol fluitekruid en gele bloemen. We rijden door 10 lange tunnels, komen onderweg nog een kleine kudde schapen tegen die over de weg loopt (die lammetjes… zo schattig!), kortom: we vervelen ons niet. We komen in de regen aan bij de camping die we hadden uitgezocht in de gids, in Skibotn, Olderelv camping en het is 10 graden. Snel even het kacheltje aan om het aangenaam te maken en dan lekker eten. Gelukkig houdt de regen dan ook op en zien we dat de verwachting voor morgen veel beter is.
Gereden km’s: 290 km.
Dag 17: zondag 8 juli 2018
We worden wakker rond 8 uur en zien dat er een helder blauwe lucht is. Het is ook duidelijk warmer dan gisteren. Het is een goede dag om de was te doen. Op deze camping staan wasmachines en een droger, zodat het beddengoed gewassen kan worden en we kunnen ook wel wat kleding en handdoeken wassen. Als ik de eerste keer terug loop van het service gebouw naar de caravan, valt mijn mond open van verbazing. Gisteren hebben we door de regen en de laaghangende wolken helemaal niet gezien hoe schitterend het hier is: we worden omringd door hoge bergen die met sneeuw bedekt zijn. En dan ligt de camping tussen de naaldbomen die mooi groen afsteken tegen de grijze bergen met de witte toppen. Denk daar dan nog even de strakblauwe lucht bij en het plaatje is compleet. We zien op het prikbord suggesties voor wandelingen. Wel allemaal in het Noors, maar de foto’s zijn mooi, dus we krijgen er zin in. Gelukkig zijn er ook bordjes voor 2 wandelingen die je direct vanaf de camping kan maken. Na het huishoudelijk deel trekken we er dan ook op uit. Het blijkt een behoorlijk steil pad te zijn tussen de naaldbomen (wat ruikt dat lekker!). We horen een aanzwellend geluid van een waterval en na ongeveer 3 kwartier lopen zien we inderdaad een getrapte waterval. Mooi! Het pad gaat door omhoog, dus wij lopen ook nog even door. Na dik een kwartier staan we voor een grote waterwal. Het water stort naar beneden over een hoogte van zo’n 20 meter. We zien op de achtergrond ook weer de hoge besneeuwde bergtoppen. Prachtig! En zo grappig dat we dit eigenlijk bij toeval ontdekken. Dit wordt niet genoemd in de reisgids. Je ziet op de camping ook hoofdzakelijk Noren en Finnen (Finland ligt hier heel dichtbij). Alle andere nationaliteiten gebruiken dit als doorgangscamping. Waarschijnlijk niet als wij onderweg naar de Lofoten.
Gereden km’s: 0